Het ontstaan van een drijvend jeugdhuis (1994-2005)

Uit het niets... (1994 - 1995)

Ergens in het najaar van 1994 kwamen vier chiroleiders op een startdag van chiro nationaal terecht op een standje van JGM (Jongeren Gemeenschappen). Een jeugdhuis? Een jeugdhuis ... een jeugdhuis! Op de terugweg naar huis werd er druk gepraat en gefantaseerd. Ze geraakten niet meer van het idee af en begonnen hun plannen uit te werken. Mensen uit de chiro, maar vooral ook mensen die nooit in de chiro hadden gezeten (de niet-georganiseerde Battelse jeugd, zoals dat zo mooi heet) werden bij de plannen betrokken.

Op 14 september 1995, pakweg een jaar na de eerste hersenspinsels, verscheen de oprichting van Jeugdhuis Joppe vzw in het Belgisch Staatsblad in de vorm van haar eerste statuten. Een historisch moment...

Als een slak zonder huis (1995 - 1998)

Een jeugdhuis zonder huis is als een café zonder bier. Na de publicatie van de statuten werd de zoektocht naar een lokaal aangevat. Alle mogelijkheden werden nagegaan: een lokaal, een bouwgrond, een container, ... alles wat maar mogelijk was binnen en buiten Battel. Er werd gezocht en gezocht, maar tevergeefs. Intussen werd het plaatselijke chirolokaal af en toe gebruikt om de ontmoeting van Joppe te organiseren en kwam de werking op de proppen met allerlei activiteiten om de nodige centjes binnen te brengen.

Door de vele tegenslagen ging de werking echter op een laag pitje draaien. De oorspronkelijke motivatie en het vurige enthousiasme van weleer verdwenen en het voortbestaan van het jeugdhuis hing aan een zijden draadje. Slechts enkelen weigerden de moed op te geven en bleven vechten voor hun droom. En het is net door die mensen dat er een prachtige oplossing werd gevonden. 'Waarom kopen we eigenlijk geen boot?' De Leuvense vaart liep toch door Battel, het was origineel en vissen klagen zelden over nachtlawaai. Eureka!

En toen was er de Gave (1998 - 1999)

In het voorjaar van 1998 werd ‘De Gave’ gekocht, het schip dat het voortbestaan van Joppe moest verzekeren. Op een koude ochtend vertrok een delegatie richting Lobbroekdok om de boot op te halen. Nu ja, ophalen, slepen zeg maar. Het ontvangstcomité in Battel was enorm, het oorspronkelijke vuur laaide hoog op bij de mensen en dit zou de échte start zijn.

De Gave lag lange tijd voor anker tegenover de kerk van Battel, maar in samenwerking met de buren konden we van N.V. Zeekanaal verkrijgen dat we mochten verhuizen naar de huidige ligplaats nabij Battel - Sas. Hier geen last van nachtlawaai, voldoende parking,... ideaal voor een jeugdhuis dus.

De Gave was echter nog steeds een werkplaats vol ijzerkrullen, afgedraaide olie,... en de voornaamste opdracht was nu om dit smerige schip om te toveren tot een mooie, gezellige ontmoetingsruimte. Aangezien de werking van Joppe nog niet op volle toeren draaide en het jeugdhuis nog niet zoveel naambekendheid had, werd dit een werk voor een beperkte groep. Ups en downs wisselden elkaar af, de streefdatum voor de opening werd meerdere keren uitgesteld, maar na ongeveer 15 maanden van hard labeur leek het einde toch in zicht te zijn.

Le moment suprême (1999 - 2001)

De champagnekurken knalden in het rond! In juli 1999 opent Jeugdhuis Joppe vzw voor de eerste keer haar deuren. Massa's nieuwsgierigen stroomden toe en het aantal leden steeg spectaculair. Niet zozeer uit Leest of Heffen want de meeste nieuwe leden kwamen uit Stuivenberg en Battel.

In de zomermaanden van dit jaar kende Joppe een constante groei en werd de aandacht verlegd van de boot zelf naar de werking. Het kwam er nu op aan door aantrekkelijke activiteiten deze verder uit te bouwen. De bootwerken bleven de Jopperanen echter in de vingers zitten. Er werd nog een verwarming geplaatst en in de zomervakantie van 2000 werd de buitenkant van ons schip stevig aangepakt. Het dek werd gezandstraald, ontvet en geschilderd. Vanaf nu zou onze boot niet verder roesten. Ten slotte werd de de binnenkant voltooid: via het project ‘Steunpunt Tewerkstelling’ van het toenmalige Rzoezie werd de vergaderzaal ingericht; onze boot was nu helemaal klaar.

En hoe zou het zijn met ... onze onderkant (2001 - 2003)?

Er was echter één ding dat we letterlijk en figuurlijk uit het oog waren verloren: de onderkant. Hoe zou die eruitzien ? ‘De Gave’ was immers al stokoud (bouwjaar 1904) en was voor een verdacht goedkope prijs aangekocht, wegens de beperkte financiële middelen uiteraard. In juni 2001 werd een diktemeting uitgevoerd die ons meer duidelijkheid moest geven.

Het resultaat viel meer dan tegen. De bijna honderd jaar oude bodemplaten waren zeer zwaar aangetast en op sommige plaatsen was het hout vasthouden dat er geen vis tegenaan zwom. Er werd dan ook de logische vraag gesteld of het nog verantwoord was om feestjes en fuiven te laten doorgaan op een boot die er zo slecht aan toe was. Er werd een regeling uitgewerkt met de verzekering en er werden onderhandelingen aangeknoopt voor eventuele herstellingen met de vriendelijke mensen van MarinTec, een droogdok in Hemiksem. Eind augustus vertrok de boot naar het droogdok waar men een soort polyesteren kuip zou aanbrengen aan de onderkant. Een dure operatie, maar het leek ons de enige manier om Joppe de komende jaren van een lokaal te blijven voorzien. De lange periode zonder vaste stek lag immers nog vers in ons geheugen.

Onze boot zou drie weken wegblijven. Het werden uiteindelijk meer dan drie maanden. In die tijd werd Joppe voor de tweede maal opengehouden in de chirolokalen, maar na zo lang zonder jeugdhuis gezeten te hebben werd de terugkomst van onze geliefde boot in december 2001 door iedereen passend gevierd. Bij herstellingswerken horen ook facturen en om die allemaal te kunnen betalen werd een benefiet georganiseerd in de feestzaal van Scheppers. Voor elke toenmalige Belgische frank die we binnenhaalden kregen we er twee bij van de Stad Mechelen, en dankzij de bereidwillige medewerking van enkele Mechelse artiesten bracht dit een voldoende groot bedrag in kas.

Vermoeid maar voldaan leken de grootste zorgen nu voorbij, we konden weer vele jaren verder. Dachten we... Al snel bleken de herstellingswerken niet de herstellingswerken die we hadden gehoopt. De vrienden van MarinTec werden iets minder vriend en met de hulp van een advocaat werd een regeling uitgewerkt. Het duurde echter tot februari 2003 tot deze twist volledig en definitief werd afgerond.

Exit Gave (2003 - 2004)

Intussen werd al druk gewerkt aan een langetermijnoplossing. De voorkeur ging bijna unaniem uit naar een nieuwe boot; niemand voelde er iets voor om zijn pintjes of sapkes in de toekomst op het vasteland te drinken. Er werd (wederom) druk gezocht naar een betaalbaar schip, van hetzelfde type, minstens even groot en ditmaal in goede staat. De Gave leerde ons gehaaide kopers te zijn en onze tweede zoektocht naar een boot verliep dan ook veel efficiënter dan destijds. Eind februari 2003 werd het voorcontract voor de aankoop getekend. Als de diktemeting (niet onbelangrijk) meeviel, was de ‘Anthony-D’ van ons. Zoals verwacht waren de bodemplaten dik genoeg; na nog enkele kleine verbeteringswerken op de werf werd het schip te water gelaten en op 15 maart 2003 feestelijk onthaald in Battel.

Na de euforie landden we met beide voetjes zachtjes op de grond. We beschikten nu wel over een parel van een boot, 50 jaar jonger dan De Gave, met motor, ... maar we moesten onvermijdelijk opnieuw beginnen aan een titanenwerk dat nog vers in onze geheugens lag: de inrichting. In mei 2003 werden de eerste vloerprofielen gelast: het startschot van opnieuw een jaar hard werken. En we zullen het geweten hebben. De inrichting van onze nieuwe boot kostte veel werkuren, en nog veel meer euro's en de werking draaide onvermijdelijk op een lager pitje. Een zware investering, opoffering, maar op 13 maart 2004 wisten we weer dat het dat allemaal waard was: Joppe opende voor de zoveelste maal haar deuren...

Bootje zinkt (2005)

Dit jaar hebben zowel onze medewerkersploeg als onze leden een verjongings- en vernieuwingskuur ondergaan. Er waait een frisse wind door de werking. Nooit had Joppe zoveel leden als nu, nooit werden er zoveel activiteiten georganiseerd. Na 10 jaren waarin we nooit echt zekerheid hebben gekend, hebben we nu vele stabiele jaren voor de boeg...

Dat schreven we althans in 2005, maar op het einde van dat jaar zonk onze boot door een lek in de waterleiding. In een week tijd werd onze boot zo goed en zo kwaad mogelijk opgekuist zodat onze geplande streekbierenavond toch nog kon doorgaan. De opkuis was echter niet voldoende om ongestoord verder te gaan met de werking. Doordat het water ongeveer twee meter hoog had gestaan in ons schip moesten zowel de vloer als de muren grotendeels vervangen worden. Alweer werd het een jaar van hard labeur. Enkele maanden werd Joppe geopend in de kleine, doch gezellige kajuit. Toen we eind 2006 voor de zoveelste maal een heropeningsfuif organiseerden werd onze boot overrompeld door fuifgangers; nooit eerder werd er zoveel bier gedronken als toen, nooit eerder kwam er zoveel volk naar den boot.

Nawoord

Jeugdhuis Joppe is in enkele jaren tijd uitgegroeid tot wellicht het bekendste jeugdhuis in de Mechelse regio. Voor velen is het vanzelfsprekend dat hun favoriete schuit er ligt. Maar we mogen nooit vergeten hoeveel bloed zweet en tranen het gekost heeft van vele vrijwilligers, die je misschien niet zo vaak meer ziet. Van het clubje dat meer dan tien jaar geleden het idee aanbracht, de schrijver van de eerste statuten, de vele werkers die de smerige olie uit De Gave krabden met een plamuurmesje, de eerste raad van beheer, de zandstralers destijds, de werkers in de tweede schuit tot de huidige kern en sympathisanten. Heel erg bedankt voor jullie inzet, geloof en motivatie! De aanhouder wint.